Nasze wakacje w Ardèche

Liczba odsłon 1 174

Francuski Montréal

Nazwę tą nosi parę malutkich wioseczek we Francji, z których bodajże najmniejszą ale i najstarszą można znaleźć w departamencie Ardèche, 200km na południe od Lyonu 90 km na zachód od miejscowości Montélimar.
I o tej małej wiosce będzie tu mowa.

Dom w najniższym rzędzie o 11 oknach z czerwonymi okiennicami – to nasze locum

Uczepiona jest zbocza wysokiej góry, którą zwieńcza XII wieczne zamczysko, kiedyś siedziba rycerzy de Montreal. Jego wysoką, kamienną wieżę widać z odległości paru kilometrów. Zamieszkuje tu niewiele ponad 500 osób, ale, jak to u Francuzów, króluje im mer. Tak więc należałoby raczej mówić o miasteczku.
Mieszkańcy Montréal’u cenią swoje château (czyli zamek): od 1997 roku zakupiony przez prywatnego kolekcjonera historycznych pamiątek, przywracany powoli do dawnego wyglądu, przyciąga całe tłumy turystów. Można tam oglądnąć średniowieczne wnętrza, wdrapać się na szczyt wieży a na koniec oglądnąć spektakl przypominający jak wyglądali i kim byli ci którzy tu dawniej mieszkali: na oczach turystów są rozgrywane turnieje, śpiewają trubadurzy a giermkowie – tańczą. W postacie wcielają się mieszkańcy miasteczka i na brak pracy, naturalnie w lecie, nie narzekają.
Château jest otoczony zabudowaniami służebnymi, które raz po raz ktoś odkupuje od władz przekształcając na swój letni dom. Niektórzy doprowadzają jego wnętrze do stanu luksusowych apartamentów zachowując tylko rustykalny wygląd zewnętrzny.
Inni, a do tych należy Zofia z Paygertów i Abdon Yarangowie (ona – historyczka sztuki, on – etnograf pochodzenia peruwiańskiego) zdecydowali się jednak na coś innego.
Kupując duży dom w latach 70 tych ub. wieku, przy ulicy du Brave po to aby mieć jakieś locum na lato po męczącym Paryżu na co dzień, postanowili zostawić go w stanie nieomal nietkniętym współczesnością.
Niewygodne, wysokie kamienne schody prowadzące na piętra, okienka wykute w murze o grubości metra, niebotyczne kominki, w których dobrze by się zmieścił gruby baran na rożnie, skrzypiące wrota nad którymi widnieje odkryta data: 1696!! To tylko jeden aspekt domostwa.
Yarangowie, podczas swego prawie 50 letniego spędzania każdej wolnej chwili od obowiązków w Paryżu, przywozili tu sukcesywnie różne znaleziska Abdona, etnografa z Ameryki południowej (np. fotele o emblematach wierzeń z czasów Inków, narzuty z wełny owiec peruwiańskich tkane wedle wzorów ludowych, tamtejszą ceramikę). Kupowali również stare meble z okolic Montrealu, aby wypełnić wszystkie pomieszczenia, czyli 14 pokoi(!) i zapewnić zaproszonym gościom (a było ich niebywale dużo)- wakacyjne bytowanie. Skrzypią więc drzwi starych, drewnianych szaf, kąty wypełniają skrzynie o zamkach przypominających skoble a wnęki w murach wypełniają kamienne, posklejane dzbany.
Powstała całość zachwyca oko smakoszy, lecz nie zapewnia takiej wygody, do jakiej przywykli ludzie współcześni (choć dom posiada wszelkie współczesne instalacje).
Jest to wiec dom oryginalny. Uczepiony skały, będący częścią innych, podobnie kamiennych i starych, tworzy całość niczym przytulone do skały gniazda jaskółek-brzegówek.
Pozwala na widoki z okien o niezrównanym pięknie: bezkresne góry Masywu Centralnego, gęsto porośnięte świerkowym borem, dają wytchnienie dla oka i ucha, a cisza przerywana jest tylko śpiewem cykad w dzień i pohukiwaniem puszczyka w nocy. Gdzieś na dole, bardzo, bardzo nisko, u podnóża góry szemrze niewidoczny strumień.
Dwa tarasy są miejscem wieczornych relaksów, długich dyskusji i przyjemności dla podniebienia(a o to we Francji nie trudno). Ale można też i zasiedzieć się na tak zwanej przyzbie i spędzić wieczór niby u siebie, a niby wśród przyjacielskich przechodniów malutkiej, kamiennej uliczki. Każdy z nich mówi: ”bonne soirée” (czyli dobrego wieczoru), nikt się niczemu nie dziwi ani nie ma za złe. To dobra atmosfera do wypoczynku.
Dzięki przyjacielskiej uprzejmości Pani Domu (a prywatnie najmłodszej siostry mojej Mamy Małgorzaty Baranieckiej), mieliśmy ogromną przyjemność spędzenia w Montrealu paru wakacyjnych tygodni w latach 1993, 2017 i 2018. To ostatnie lato umiliła nam obecność naszych polskich przyjaciół: Iwony i Piotra Kokowiczów.
Chcielibyśmy podzielić się z Czytelnikami obrazami tej pięknej, a mało znanej turystycznie okolicy. Zachęcam też do jej zwiedzenia.